Onze eerste week in Suriname

Onze eerste week in Suriname, een week met veel indrukken! We kwamen zondagavond rond 8 uur Surinaamse tijd aan op luchthaven de Zanderij, Suriname loopt 5 uur achter op Nederland. We werden gelijk geconfronteerd met de warmte van Suriname. Volgens Karin te vergelijken met de warmte in een vlindertuin in de dierentuin. Of heel veel föhns op je gezicht, Suzannes woorden. Nadat we eerst een tijd in de rij hadden gestaan voor de stempel in ons paspoort, Surinaams tempo, konden we onze koffers gaan halen. Helaas zagen Karin en ik gelijk met hoeveel geweld ze met koffers om kunnen gaan, allebei hebben we namelijk een flink gat in onze koffer... gelukkig doet ook de organisatie er iets aan op dat zo goed mogelijk op te lossen. We kregen een lift van de airport naar ons huis toe en leerden daar gelijk al een aantal andere studenten kennen. Onze spullen werden in een echt Surinaams busje geladen, kleine busjes die hier als bus gebruikt worden en die niet altijd goed onderhouden zijn. Soms zit er bijvoorbeeld geen deur in of zitten er gaten in vloer, maar dat maakt niet uit, zolang hij maar rijdt ;) Eerst reden we langs een supermarktje, waar gelijk bier ingeslagen werd, Parbo bier is hier hét bier. Daarnaast waren er Chillers, wat ook smaakt naar bier.. We gingen hierna eerst de andere studenten naar hun huizen brengen, voordat we bij ons huis aankwamen. Ons huis staat in één van de grote straten van Paramaribo, één van de drukste straten dus. Voor ons huis zit het kantoor van het bedrijf waarbij wij onze reis geregeld hebben. Als we ergens niet uitkomen maken we dan ook graag gebruik van het feit dat zij zo dichtbij zitten. In ons huis zijn zes kamers en er zijn daarnaast nog vier studio's. In onze tuin hebben we een zwembad en een hangmattenkamp, ideaal! Het is hier namelijk zo warm dat een zwembad een fijne afkoeling is. Als we actief zijn geweest duiken we even het zwembad aan en daarna relaxen we in onze hangmatten, een echt vakantiegevoel geeft dat!

Maandag kregen we een citytour door Paramaribo. Ze zeggen dat Paramaribo niet heel groot is, maar toch leek dat de eerste dagen nog wel zo. we zijn half paramaribo doorgereden, maar hoe we overal nu precies kwamen, geeeen idee! onderweg kregen we de kans om alvast wat avondeten te kopen, onze Surinaamse simkaart te laten knippen en beltegoed te kopen (op whatsapp heb ik nog mijn Nederlandse nummer). Ook gingen we naar een winkel waar we onze eigen hangmatten hebben gekocht, die nu ook bij het zwembad hangen. Tijdens de tour zagen we Paramaribo eigenlijk voor het eerst bij daglicht. We zagen de typische Surinaamse huizen, zwerfhonden (mensen zetten hun puppy's op straat als ze er teveel hebben) en maakten kennis met de Surinaamse verkeersregels, of eigenlijk de regels die er niet zijn. Soms zijn er stoplichten, maar meestal is het gewoon gaan, dan stoppen andere auto's vanzelf wel. Op die straten moesten wij ook zelf nog gaan fietsen. Hoewel we nu al een beetje kennis hadden gemaakt met het verkeer bleef dat wel een eng idee.
Verder hebben ze in Suriname verschillende supermarkten. Veel boodschappen kan je doen bij de Chinese supermarktjes, deze verschillen van grootte en ze hebben ook niet standaard dezelfde producten. Bij deze supermarktjes kan je eigenlijk de basisdingen halen, al kan je er beter geen vers fruit, groente of vlees kopen. Voor fruit of groente heb je op straat kraampjes. Bij de Chinese supermarktjes kom je van alles tegen, ook Nederlandse merken. Zo zag ik de eerste dag olie van de Spar, maar ook ander merken kan je hier gewoon tegenkomen. Vlees kan je kopen bij de grotere supermarktketens. Deze zijn Amerikaans georiënteerd en ze hebben er eigenlijk alles, dus we hoeven niks te missen. Ze hebben appelmoes, vla, yoghurt, optimel, pindakaas etc. Het is wel wat duurder, voor een pak optimel betaal je bijvoorbeeld ongeveer 4 euro. Ik ben bang dat ik dat toch zal moeten missen ;)
Toen we klaar waren met de citytour hebben we onze hangmatten op proberen te hangen. Na een instructie van youtube ging dat heel goed en hingen onze hangmatten heel stevig! Daarna was het moment aangebroken om af te koelen in het zwembad en onze hangmatten te testen.

Dinsdag was het moment aangebroken waarop we zelf moesten gaan fietsen. We hadden gepland om de stad een beetje te gaan verkennen, waarbij we ook alvast konden wennen aan het verkeer. Dit vonden we nog best eng. We moesten namelijk niet alleen fietsen op een plek waar vrijwel geen verkeersregels waren, maar we moesten ook links fietsen. We fietsten aan de rand van de weg, met z'n vieren achter elkaar, er zijn namelijk geen fietspaden hier. De auto's rijden vlak langs je en wanneer het stilstaat moet je langs de auto's heen manoeuvreren, een hele uitdaging dat fietsen hier! Ook het oversteken vonden we nog best lastig. Bij stoplichten spreekt het voor zich dat je moet stoppen, maar daarnaast is het gewoon gaan, waarna auto's vanzelf stoppen, wat soms best eng is, want je weet maar nooit. Verder zijn de wegen niet allemaal even goed onderhouden, echte gaten zitten er niet in, maar er zijn wel veel hobbels en kuilen. Daarnaast is het zo dat wanneer het asfalt stopt, er ook gelijk een kuil zit, het is niet zo afgewerkt als in Nederland. Vaak zit er een goot naast de weg die een stukje lager ligt dan de weg zelf. Ook komen we veel putten tegen waar geen deksel meer opzit, waardoor er gewoon een gat zit. Naast de wegen zijn ook niet alle huizen goed onderhouden. Mensen hadden niet altijd veel geld en vonden het dan belangrijker om bijvoorbeeld een mooie auto te hebben dan dat ze hun huis onderhielden. Zo is het huis naast ons totaal vervallen, aan één kant van het huis zit een enorm gat en ook de rest ziet er niet al te best uit. Een deel van de huizen in Paramaribo zijn dan ook onbewoonbaar.

Donderdag zijn Mieke en ik naar het kinderhuis geweest waar we gaan stage lopen, onze eerste kennismaking met het kinderhuis. We gingen samen met iemand van de organisatie, zij ondersteunde ons. Toen wij daar aankwamen was er eigenlijk niemand van het bestuur, één van de oudere meiden die daar woonde moest ons ontvangen, onze eerste vragen konden we aan haar stellen, zij heeft ons uiteindelijk ook een rondleiding gegeven. Pas later kwam er iemand van het bestuur binnen. Hij beantwoordde een aantal van onze vragen. De basisdingen zin nu wel duidelijk, maar het is nog steeds heel erg afwachten wat we tegen gaan komen. We beginnen dinsdag en werken de eerste tijd van 8 uur 's ochtends tot 3 uur 's middags. De kinderen hebben vakantie tot begin oktober, de eerste maand zal daarom anders zijn dan de andere maanden. Kinderen die naar huis konden zijn naar huis gegaan, waardoor er nog 29 van de 75 kinderen in het kinderhuis zijn op dit moment. De jongste kinderen zijn daar de hele dag, de oudere kinderen krijgen klusjes en de oudsten werken. Onze taak is straks om de kinderen bezig te houden, om dingen met ze te ondernemen. Eigenlijk is dat alles wat we hebben gehoord. Welke uitdagingen Mieke en ik straks uit onze stages kunnen halen is nog even afwachten.
Toen we terugkwamen konden we nog even ontspannen in onze hangmatten, waarna we op onze eerste tour gingen. Dit was een dolfijnen en kaaimannentour. Allereerst gingen we op een bootje de Surinamerivier op. Dit was zo'n typisch Surinaams bootje met een dakje erbovenop. In het bruine water zagen we af en toe een vin of een kop, maar erg veel zagen we niet van de dolfijnen. Toch was het erg leuk om af en toe een beetje dolfijn te zien! Toen we eenmaal de Surinamerivier overgestoken waren kwamen we in een klein dorpje, een voormalige plantage. Hier mochten we gaan zitten op een soort terras van restaurant/cafeetje. We kregen hier wat te eten, bami, kip, gebakken banaan, tomaat en komkommer. Nadat we het eten op hadden gingen we verder met de tour. We gingen met bootjes het moeras in. We zaten met z'n vieren in een smal lang bootje, allemaal achter elkaar. Achterin zat onze gids, die de boot bestuurde en de kaaiman ging vangen. Hij racete door het riviertje. Op een gegeven moment kwamen we ergens aan wat leek op het einde van de rivier. We moesten hier echter de boot over een soort dammetje trekken. Wij moesten alvast uit de boot stappen en aan de zijkant gaan staan. De man nam een aanloop met zijn boot en kwam op het middenstuk terecht, waarna wij de boot over het dammetje moesten trekken. Ik geloof dat wij hier ook de eerste kennismaking met de muggen hadden. Voor dit deel van de tour moesten we een lange broek, dichte schoenen en iets met lange mouwen aanhebben en we moesten ons goed insmeren met deet. Echter staken de muggen ons door onze kleren heen, en dat is niet gewoon steken, deze muggen voelde je steken, dat deed ook gewoon pijn. Dat was dan ook gelijk de minder prettige kant van de tour. Ook toen we verder gingen bleven de muggen steken, alsof ze uitgehongerd waren.. We gingen nu op zoek naar kaaimannen, door de muggen kreeg ik hier vrij weinig van mee ;) Onze gids had op een gegeven moment een kaaiman gezien en viste deze met zijn hengeltje en haak uit het water. Hij wikkelde een elastiekje om zijn bek en gaf de kaaiman door aan ons. Karin zat op dat moment achterin en heeft hem het eerste stuk vastgehouden. Hierna mocht ik hem vasthouden. In het begin was dit even best eng, zo'n beest voelt namelijk heel raar aan. zijn bovenkant is heel ruw en hard, maar de onderkant is eigenlijk heel vlezig, waardoor je hem ook voelt ademhalen. Met onze kaaiman, die we intussen al de naam Kay hadden gegeven, voeren we terug naar het dorpje. Daarbij moesten we dus ook het bootje weer over het dammetje heentrekken, maar omdat ik Kay vast had op dat moment mocht ik toekijken, goed geregeld toch? Toen we eenmaal terug waren konden we wat foto's maken met de kaaiman. Hierna lieten we de kaaimannen weer vrij, dat mocht ik doen. De gids haalde het elastiekje om de bek eraf en ik mocht Kay voorzichtig op grond bij de rivier zetten, waarbij ik hem langzaam los moest laten. Ik moest twee vingers bovenop zijn hoofd zetten en die er langzaam afhalen. Daarna mocht ik hem wat kietelen en dan was het de bedoeling dat hij het water inrende, al deed hij dat niet gelijk. Toen de man wat harder kietelde rende Kay weg. Hierna gingen we terug naar Paramaribo. Eenmaal thuis hebben we gelijk onze muggenbulten geïnspecteerd, conclusie: we zaten er helemaal onder...

Vrijdag hebben we lekker rustig aangedaan en zijn we 's avonds uiteten geweest, waarna we nog wat hebben gedronken bij een soort café. Zaterdag hebben we voor het eerst naar onze stages gefietst. We kwamen tot de conclusie dat dit eigenlijk een hele makkelijke route is, al zijn we wel een half uur onderweg. Qua fietsen krijgen wij ook steeds meer een Surinaams tempo. Het is hier zo warm dat hard fietsen bijna niet kan, dan ben je binnen de kortste keren bezweet en buiten adem. Op de terugweg hebben we het eerste fietspad in Paramaribo ontdekt, al is dat niet een fietspad zoals we die in Nederland gewend zijn. Er zitten veel kuilen in die je moet ontwijken, maar het is wel prettiger fietsen dan op de weg.

Vandaag zijn we naar Fort Zeelandia geweest, een museum over de Surinaamse geschiedenis. We hebben hier een rondleiding gehad, maar ik vond het moeilijk om de gids te volgen. Hij vertelde heel uitgebreid, dat is denk ik een stukje cultuur. Wij zijn altijd heel kort en bondig, maar hier zijn ze veel meer uitgebreid van stof. Grappig om zoiets te merken.

Ik denk dat we morgen nog even lekker rustig aandoen en dan dinsdag beginnen met stage, spannend! Ik ben heel benieuwd wat we daar tegen gaan komen!

De mooie kwaliteit foto's die ik bij dit verslag post zijn te danken aan Mats en Saskia, omdat ik er onderweg naar Schiphol achterkwam dat ik mijn camera vergeten was. Zij zijn mijn redders in nood, want ik mag dit half jaar mats' camera lenen. Ik vind wel dat daarvoor wat waardering getoond kan worden!